Aleksandar Lekorni, član svake vlade od prvog mandata Emanuela Makrona (2017.), konačno je preuzeo funkciju premijera Francuske, nakon što je prethodnik Fransoa Bajru smenjen od strane poslanika. Lekorni je poznat kao rezervisan, strateški političar, retko u centru pažnje, ali sa neupitnim uticajem iza kulisa.
Iako Francuska pati od političke nestabilnosti od 2022. godine, Lekorni je zadržao ključnu poziciju ministra oružanih snaga tri godine, radeći tokom mandata nekoliko premijera. Njegova lojalnost prema Makronu i dosledno rukovođenje vojnim dosijeima ističu ga kao „dobrog vojnika“, prema diplomatskim izvorima, iako mu politička harizma nije jaka.
Blizak ministru pravde Žeraldu Darmanenu, Lekorni je stekao reputaciju pregovarača, obezbeđujući jednoglasno usvajanje Zakona o vojnom planiranju 2024-2030, čak i uprkos smanjenom budžetu. Bivši član parlamentarnog odbora za odbranu opisao ga je kao nekoga koga ceni čitav parlament – odgovara na pitanja bez beleški, ume da laska, ali i oštro kritikuje svoje protivnike.
Lekorni je, iako levičari ga smatraju veštim pregovaračem, više desničarski nastrojen od Bajrua, ali sposoban da vodi dijalog i sa krajnje desničarskom strankom Nacionalno okupljanje, istovremeno zadržavajući podršku levice.
Poreklom iz Normandije i unuk borca Pokreta otpora iz Drugog svetskog rata, Lekorni je nekada razmišljao o karijeri oficira, ali je vrlo mlad ušao u politiku. Njegova karijera počinje u desnici, kao najmlađi savetnik u ministarskoj kancelariji (2008.), a 2015. postaje najmlađi predsednik departmana Er.
Kao rezervista u žandarmeriji i ljubitelj istorije, Lekorni je diskretno izronio iz senke od početka ruske invazije na Ukrajinu, aktivno radeći na „ponovnom naoružavanju“ te zemlje, u skladu sa strateškim planovima Makrona, ali i jačanja evropske odbrane.
Lekorni sada preuzima premijersku funkciju u Francuskoj, svesno stavljajući „oba prsta u utičnicu za struju“, kako bi vodio zemlju kroz trenutnu političku turbulenciju i evropske izazove.
