Regionalnu javnost potresla je objava najdramatičnijih dijelova romana “Monah Hokaj” Vuka Draškovića, koje je Slobodna Bosna dobila uz lično odobrenje autora. A ono što se našlo između korica romana – zvuči toliko jezivo da mnogi čitaoci ne mogu vjerovati da je riječ o fikciji.
Roman prati fiktivnog srpskog snajperistu, specijalno regrutovanog od UDBA-e, koji tokom opsade Sarajeva hladnokrvno puca na civile. Muškarce, žene, djecu. Bez razlike, bez milosti. Sistem ga uzdiže, nadređeni ga hvale, a on se u bolesnoj ratnoj logici pretvara u “junaka”.
Ali jezivi vrhunac priče stiže u decembru 1993. godine — kada se snajperista približava Baščaršiji da bi bio “efikasniji”. U magli ugleda siluetu odrasle osobe i dječaka koji trči uz nju. Ne razmišlja. Okida.
Sutradan na radiju čuje vijest koja ga razara: među poginulima su arheolog Amra Fejzović i njen šestogodišnji sin Jugoslav — njegova vlastita supruga i dijete.
Roman, iako književno djelo, otvara staru ranu poznatu kao “Sarajevski safari” — period kada su pojedinci izvan regularnih jedinica navodno dolazili na položaje da “posmatraju” ili čak učestvuju u gađanju civila. Drašković svojim likovima secira cijeli sistem: zločin se nagrađivao, žrtve su se prešućivale, a moral je davno kapitulirao.
Objavljivanje ovih potresnih ulomaka dolazi u trenutku kada se region ponovo suočava s neugodnim pitanjima ratne prošlosti: ko je pucao, ko je znao, ko je komandovao — i zašto žrtve, tri decenije kasnije, još čekaju potpune odgovore.
Jedno je sigurno: “Monah Hokaj” ponovo otvara temu od koje mnogi godinama bježe — a čitaoci tvrde da je ovo najšokantniji književni prikaz “Sarajevskog safarija” do sada.
